Από την εμπειρία μου, τόσα χρόνια με τα παιδιά, τα παιδιά που έχω διδάξει και τα εγγόνια μου έχω καταληξει ότι η αγάπη
διδάσκεται. «Πώς είναι δυνατόν;» μπορεί να ρωτήσετε. Κι όμως, είναι. Ξέρω πια καλά πως η αγάπη διδάσκεται. Όπως και το περπάτημα, όπως και η ομιλία, όπως το ποδήλατο, μια ξένη γλώσσα, ας πούμε, όπως αμέτρητα άλλα. Για σκεφτείτε λίγο. Ποιος μας έμαθε να αγαπάμε; Σίγουρα οι γονείς μας.
Το παιδί μιμείται. Ανοίγει τα χέρια του να χωθεί σε μια αγκαλιά. Χρειάζεται ένα χαμόγελο, λόγια ενθαρρυντικά, αγγίγματα, βλέμματα που χαϊδεύουν. Κι αν δεν το αγκαλιάσει κανείς, κι αν δεν το διδάξει πώς να αγαπάει, τότε μια ζωή θα αγκαλιάζει το κενό, το κενό της ίδιας του της ύπαρξης…
Πώς θα διδάξει ένας γονέας τη σωστή αγάπη στο παιδί του; Πώς θα το μάθει να αγαπάει σωστά; Σίγουρα αγαπώντας τον ίδιο του τον εαυτό. Κι όπως ακριβώς τονίζει ο Λέο Μπουσκάλια, ο άνθρωπος που αγαπάει τον εαυτό του, ΔΕΝ είναι ο εγωιστής άνθρωπος, δεν είναι αυτός που χαϊδεύει το εγώ του. Είναι αυτός που έχει συνειδητοποιήσει πως δεν μπορείς να δώσεις παρά αυτό που έχεις. Κι ο μοναδικός λόγος που έχεις κάτι είναι για να μπορείς να το δώσεις. Την αγάπη μου δίνω στο παιδί μου. Κι αυτή η αγάπη μου δεν πρέπει να είναι κτητική, νευρωτική, αρρωστημένη. Γιατί τότε αυτήν ακριβώς την αγάπη θα του χαρίσω. Έχω μεγάλη ευθύνη λοιπόν. Πρέπει πρώτα από όλα να αγαπήσω απεριόριστα στον εαυτό μου, να του χαρίσω γνώση, αγάπη, κατανόηση, εμπειρίες και μετά να προσπαθήσω να διδάξω την αγάπη στο παιδί μου, μαθαίνοντάς το πρώτα από όλα να αγαπάει τον εαυτό του κι εκείνο.
Και πώς διδάσκεται η αγάπη;
Με έργα, με πράξεις, με χειρονομίες…
Αγάπη είναι να δεχόμαστε το παιδί μας έτσι ακριβώς όπως είναι, να προσπαθούμε καθημερινά να το αφήνουμε να είναι ο εαυτός του, να το πείσουμε πως είναι μοναδικό στον κόσμο, πως τώρα ξεκινάει το μαγικό, μακρύ ταξίδι της ζωής για να αποκαλύπτει μέρα με τη μέρα κομμάτι κομμάτι τον υπέροχο εαυτό του.
Έτσι μονάχα το βοηθούμε να αγαπήσει.
Η αγάπη διδάσκεται καθημερινά μέσα από τα πιο απλά πράγματα.
Πάρτε για παράδειγμα ένα παιδί δύο χρονών. Μόλις ακούσει την πόρτα να ανοίγει, καταλαβαίνει πως γύρισε από τη δουλειά ο μπαμπάς του, τρέχει χαρούμενο και σηκώνει ψηλά τα χέρια του. Χρειάζεται επαφή, χρειάζεται αγκαλιά, χρειάζεται συναισθηματική ζεστασιά. Αν υποθέσουμε τώρα πως ο μπαμπάς έχει χίλιες δύο σκοτούρες, πως δεν έχει χρόνο ούτε να αγκαλιάσει το παιδί, μπορείτε να συνειδητοποιήσετε τι θα συμβεί μέσα στην ψυχή του, πόσο ανασφαλές θα νιώσει; Μπορεί και να μην τολμήσει να σηκώσει και πάλι τα χέρια του, για να ζητήσει τη σωματική επαφή με τον μπαμπά του.
Αντίθετα, αν ο μπαμπάς το αγκαλιάσει, θα μάθει κι εκείνο να αγκαλιάζει, να εκφράζει τα συναισθήματά του με τη σωματική επαφή. Οι πιο παλιοί έλεγαν πως όσο περισσότερη αγάπη δίνεις, τόσο πιο πολύ παίρνεις. Κι είχαν μεγάλο δίκιο. Το παιδί που μεγαλώνει με πολλή αγάπη χαρίζει κι απεριόριστη αγάπη στις μελλοντικές του σχέσεις, δεν είναι μίζερο, δεν είναι στερημένο. Όποιο πρόβλημα κι αν συναντήσει το παιδί σας στη ζωή του, όποιον ειδικό κι αν συμβουλευτείτε, το πρώτο που θα σας προτείνει είναι να δείχνετε στο παιδί πόσο πολύ το αγαπάτε. Η αγάπη είναι η καλύτερη θεραπεία. Το πρώτο και σημαντικότερο φάρμακο της ψυχής μας.
Πιστεύω πως την αγάπη θα έπρεπε να τη διδάσκουν ακόμα και στα σχολεία. Από την πρώτη τάξη του δημοτικού. Είναι πιο σημαντική από όλα τα μαθήματα μαζί. Να μαθαίνει το παιδί πώς και γιατί πρέπει να αγαπάει και να σέβεται τον εαυτό του. Να είναι το μάθημα της αγάπης πρωταρχικό. Γιατί πώς το προτρέπουμε να αγαπά και να σέβεται τους άλλους, το περιβάλλον και τόσα άλλα, αν δεν το διδάξουμε τι είναι ακριβώς η αγάπη, ποιο είναι το βαθύτερο νόημά της;
Το παιδί που στερείται την αγάπη υποφέρει από ψυχική αβιταμίνωση, γίνεται αντικοινωνικό, δείχνει ανευθυνότητα, δεν αναπτύσσεται σωστά ακόμη και στον νοητικό τομέα. Η αγάπη δεν εκδηλώνεται μονάχα με την εκπλήρωση των υποχρεώσεών του γονέα. Φροντίζω το σπίτι, δουλεύω για να βγάλω χρήματα δε σημαίνει αγαπώ το παιδί μου.
Αγαπώ το παιδί μου σημαίνει θέλω να είμαι μαζί του, ενδιαφέρομαι για τα προβλήματά του, του φέρομαι με ειλικρίνεια, συζητώ τα πάντα μαζί του. Όταν το παιδί σας βιώσει την αγάπη, νιώθει πως το αγαπάτε, προχωράει με ανοιχτό μυαλό και καρδιά στη ζωή, έτοιμο να αναμετρηθεί με όλες τις δυσκολίες της και να βγει νικητής.
Κάπου διάβασα, «Ότι θα μείνει από μας, είναι η αγάπη». Και το θεωρώ απόλυτα σωστό.
Πώς θα διδάξει ένας γονέας τη σωστή αγάπη στο παιδί του; Πώς θα το μάθει να αγαπάει σωστά; Σίγουρα αγαπώντας τον ίδιο του τον εαυτό. Κι όπως ακριβώς τονίζει ο Λέο Μπουσκάλια, ο άνθρωπος που αγαπάει τον εαυτό του, ΔΕΝ είναι ο εγωιστής άνθρωπος, δεν είναι αυτός που χαϊδεύει το εγώ του. Είναι αυτός που έχει συνειδητοποιήσει πως δεν μπορείς να δώσεις παρά αυτό που έχεις. Κι ο μοναδικός λόγος που έχεις κάτι είναι για να μπορείς να το δώσεις. Την αγάπη μου δίνω στο παιδί μου. Κι αυτή η αγάπη μου δεν πρέπει να είναι κτητική, νευρωτική, αρρωστημένη. Γιατί τότε αυτήν ακριβώς την αγάπη θα του χαρίσω. Έχω μεγάλη ευθύνη λοιπόν. Πρέπει πρώτα από όλα να αγαπήσω απεριόριστα στον εαυτό μου, να του χαρίσω γνώση, αγάπη, κατανόηση, εμπειρίες και μετά να προσπαθήσω να διδάξω την αγάπη στο παιδί μου, μαθαίνοντάς το πρώτα από όλα να αγαπάει τον εαυτό του κι εκείνο.
Και πώς διδάσκεται η αγάπη;
Με έργα, με πράξεις, με χειρονομίες…
Αγάπη είναι να δεχόμαστε το παιδί μας έτσι ακριβώς όπως είναι, να προσπαθούμε καθημερινά να το αφήνουμε να είναι ο εαυτός του, να το πείσουμε πως είναι μοναδικό στον κόσμο, πως τώρα ξεκινάει το μαγικό, μακρύ ταξίδι της ζωής για να αποκαλύπτει μέρα με τη μέρα κομμάτι κομμάτι τον υπέροχο εαυτό του.
Έτσι μονάχα το βοηθούμε να αγαπήσει.
Η αγάπη διδάσκεται καθημερινά μέσα από τα πιο απλά πράγματα.
Πάρτε για παράδειγμα ένα παιδί δύο χρονών. Μόλις ακούσει την πόρτα να ανοίγει, καταλαβαίνει πως γύρισε από τη δουλειά ο μπαμπάς του, τρέχει χαρούμενο και σηκώνει ψηλά τα χέρια του. Χρειάζεται επαφή, χρειάζεται αγκαλιά, χρειάζεται συναισθηματική ζεστασιά. Αν υποθέσουμε τώρα πως ο μπαμπάς έχει χίλιες δύο σκοτούρες, πως δεν έχει χρόνο ούτε να αγκαλιάσει το παιδί, μπορείτε να συνειδητοποιήσετε τι θα συμβεί μέσα στην ψυχή του, πόσο ανασφαλές θα νιώσει; Μπορεί και να μην τολμήσει να σηκώσει και πάλι τα χέρια του, για να ζητήσει τη σωματική επαφή με τον μπαμπά του.
Αντίθετα, αν ο μπαμπάς το αγκαλιάσει, θα μάθει κι εκείνο να αγκαλιάζει, να εκφράζει τα συναισθήματά του με τη σωματική επαφή. Οι πιο παλιοί έλεγαν πως όσο περισσότερη αγάπη δίνεις, τόσο πιο πολύ παίρνεις. Κι είχαν μεγάλο δίκιο. Το παιδί που μεγαλώνει με πολλή αγάπη χαρίζει κι απεριόριστη αγάπη στις μελλοντικές του σχέσεις, δεν είναι μίζερο, δεν είναι στερημένο. Όποιο πρόβλημα κι αν συναντήσει το παιδί σας στη ζωή του, όποιον ειδικό κι αν συμβουλευτείτε, το πρώτο που θα σας προτείνει είναι να δείχνετε στο παιδί πόσο πολύ το αγαπάτε. Η αγάπη είναι η καλύτερη θεραπεία. Το πρώτο και σημαντικότερο φάρμακο της ψυχής μας.
Πιστεύω πως την αγάπη θα έπρεπε να τη διδάσκουν ακόμα και στα σχολεία. Από την πρώτη τάξη του δημοτικού. Είναι πιο σημαντική από όλα τα μαθήματα μαζί. Να μαθαίνει το παιδί πώς και γιατί πρέπει να αγαπάει και να σέβεται τον εαυτό του. Να είναι το μάθημα της αγάπης πρωταρχικό. Γιατί πώς το προτρέπουμε να αγαπά και να σέβεται τους άλλους, το περιβάλλον και τόσα άλλα, αν δεν το διδάξουμε τι είναι ακριβώς η αγάπη, ποιο είναι το βαθύτερο νόημά της;
Το παιδί που στερείται την αγάπη υποφέρει από ψυχική αβιταμίνωση, γίνεται αντικοινωνικό, δείχνει ανευθυνότητα, δεν αναπτύσσεται σωστά ακόμη και στον νοητικό τομέα. Η αγάπη δεν εκδηλώνεται μονάχα με την εκπλήρωση των υποχρεώσεών του γονέα. Φροντίζω το σπίτι, δουλεύω για να βγάλω χρήματα δε σημαίνει αγαπώ το παιδί μου.
Αγαπώ το παιδί μου σημαίνει θέλω να είμαι μαζί του, ενδιαφέρομαι για τα προβλήματά του, του φέρομαι με ειλικρίνεια, συζητώ τα πάντα μαζί του. Όταν το παιδί σας βιώσει την αγάπη, νιώθει πως το αγαπάτε, προχωράει με ανοιχτό μυαλό και καρδιά στη ζωή, έτοιμο να αναμετρηθεί με όλες τις δυσκολίες της και να βγει νικητής.
Κάπου διάβασα, «Ότι θα μείνει από μας, είναι η αγάπη». Και το θεωρώ απόλυτα σωστό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου