Εδώ και καιρό έχω πάψει να βλέπω τηλεόραση επειδή φοβάμαι πως θα ξαναδώ αυτή τη σκατόφατσα που γέμισε την Ελλάδα ενεχειροδανειστήρια κι έχει και το θράσος να βγαίνει στην τηλεόραση και να τα διαφημίζει. Κάθε φορά που τον έβλεπα τα έπαιρνα στο κρανίο και χωρίς να το θέλω άρχιζα να βρίζω σαν νταλικέρης ...
Ακόμη και τώρα που τον σκέφτομαι με δυσκολία πάει το χέρι μου στο ρημάδι το πληκτρολόγιο, και δεν μπορώ να γράψω δυο αράδες.
Όμως το χρωστάω στους ανθρώπους μου και σε όσους δοκιμάζονται, που για να πάρουν μια μπουκιά αξιοπρέπειας ακουμπούν στα χέρια των αρπακτικών όρνεων τα ελάχιστα πολύτιμα από καρδιάς εναπομείναντα.
Μία βέρα γάμου, ένα δαχτυλίδι δώρο επετείου, έναν ασημένιο δίσκο φιλόξενου τραταρίσματος, έναν ευλογημένο βαφτιστικό σταυρό, ένα ζευγάρι σκουλαρίκια…
Κι εδώ τα παίρνω στο κρανίο κανονικά και με τον νόμο … και με το ραδιοτηλεοπτικό συμβούλιο.
…θυμήθηκα τη γιαγιά μου και τον παππού μου που ήρθαν στην Ελλάδα κομμάτια, με δυο μικρά παιδιά, ξεριζωμένοι, με μια χούφτα χώμα από την αυλή του ρημαγμένου τους σπιτιού στην τσέπη και με ένα ζευγάρι σκουλαρίκια στα αυτιά της γιαγιάς μου, ενθύμιο από τη μάνα της που πέθανε στη γέννα...
Δεν ξεχνώ και δεν θα συγχωρήσω αυτή την αγαρηνή φάρα, που μας έδιωξε από την γη των πατέρων μας και που όσο ζω θα την διαολοστέλνω σε καθημερινή βάση και δεν θα την ονοματίσω ποτέ φίλη της Πατρίδας μου. ΠΟΤΕ!!
Και μάρτυς μου ο Θεός...
Τα κατάφερε η γιαγιά μου και ο παππούς μου και βρήκανε τον δρόμο τους, παντρέψανε και τα παιδιά τους που έφεραν κι αυτά παιδιά στον κόσμο που μπουρδουκλώνονταν ανέμελα στα πόδια της γιαγιάς κι όλα έδειχναν ότι η ζωή τους θα κυλούσε σαν το γάργαρο νεράκι, μόνο που….
…. κάποιοι είχαν άλλα σχέδια. Και ρήμαξαν την Ελλάδα και γέμισαν τη ισοπεδωμένη κατακαμένη γη κορμιά κομματιασμένα και όσοι επέζησαν θρηνούσαν και πάλευαν σέρνοντας τα λιπόσαρκα κορμιά τους από δω κι από κει, σαν τις άδικες κατάρες.
Δεν ξεχνώ και δεν συγχωρώ κι αυτή τη αιμοσταγή φάρα που μαζί με τους Βουλγάρους ρήμαξαν για άλλη μια φορά την Πατρίδα μου και όσο θα έχω τα μάτια μου ανοιχτά και θ’ ανασαίνω θα τους στέλνω καθημερινά στο διάολο κι αυτούς και την παρέα τους.
Μετά την κατοχή, η γιαγιά με το παππού μου ξαναμάζεψαν τα κομμάτια τους για να μπορέσουν να σταθούν στα πόδια τους, να χαρούν παιδιά κι εγγόνια. Η ελπίδα, όμως δεν κράτησε πολύ...
Ξανάρχισε τώρα άλλος πόλεμος. Έλληνες πολεμούσαν τους Έλληνες - αδελφός τον αδελφό. Δεν ήξερες από που να φυλαχτείς. Κάθε βράδυ σχεδόν, λίγο μετά τα μεσάνυχτα άρχιζε να ουρλιάζει η σειρήνα και να πέφτουν οι οβίδες στη γειτονιά μου, που ήταν στόχος επειδή εκεί κοντά ήταν οι στρατώνες των μαυροσκούφηδων. Κι εμείς, με τον μικρό μου αδελφό, στην αγκαλιά της μάνας μας, να χτυπούν τα δόντια μας καστανιέτες, στο καταφύγιο, που είχε φτιάξει για την οικογένεια του, ο γείτονας, ο κυρ Απόστολος, Θεός σχωρέστον, και μας φιλοξενούσε.
Κι ύστερα ήρθε το μεγάλο κακό. Ο πατέρας μου γύριζε τα χωριά της Ξάνθης αγόραζε αυγά, κότες, σιτάρι και κάθε Παρασκευή βράδυ τα φόρτωνε στο λεωφορείο και τα πήγαινε στη Θεσσαλονίκη να τα πουλήσει το Σάββατο σε κάποια λαϊκή. Γύριζε το βράδυ του Σαββάτου με το λεωφορείο. Εκείνο,όμως, το Σάββατο δεν γύρισε, ούτε την Κυριακή, ούτε τη Δευτέρα...
Η γιαγιά μου τρελλάθηκε. Πήγε από δω πήγε από κει έφτασε και στην αστυνομία. Εκεί την είδε ένας μοίραρχος που έμενε στον ίδιο δρόμο με το σπίτι μας δυο-τρία σπίτια παραπάνω και την ρώτησε τι θέλει. Του εξήγησε, κι εκείνος της υποσχέθηκε ότι θα ερευνήσει και θα την ενημερώσει. Πέρασε μια βδομάδα αγωνίας και τελικά την ειδοποίησε ότι είναι καλά, να μην ανησυχούμε και ... κρατείται στην Ασφάλεια.
Όταν έφεραν τον πατέρα μου, δυο βδομάδες αργότερα με το ασθενοφόρο από την Θεσσαλονίκη ήταν στα χάλια του. Εξήγησε ότι κάποιος τον είχε καταδώσει ότι έκανε κατασκοπία περιοδεύοντας τα χωριά και έδινε πληροφορίες στους κατσαπλιάδες. Ώσπου να βεβαιωθούν ότι δεν ήταν κατάσκοπος πέρασε τα μαρτύρια του Ιησού, ήταν σκληρή εκείνη η εποχή και μακάρι να μη την ξαναζήσουμε ...
Δεν ξανασηκώθηκε από το κρεββάτι μέχρι που τον πήρε ο θεός κοντά του και ξεκουράστηκε. Στο διάστημα αυτό ξεπουλήθηκαν όλα, για να εξασφαλίσουμε λίγο βούτυρο, λίγο γάλα κανένα αυγό για τον πατέρα μου σιγόσβηνε. Τα πήρε όλα ένα αρπακτικό όρνεο, ένας πουλημένος καλοπερασάκιας του κερατά. Τα χρυσαφικά και τη γούνα της μαμάς μου, τα ασημικά από τα δώρα του γάμου της, τα παιδικά σκουλαρίκια της γιαγιάς, τη λεπτή φτηνιάρικη βέρα της και το δαχτυλίδι της πεθεράς της.
Μέχρι που την πήρε ο Θεός κοντά Του και ξεκουράστηκε, το έφερε βαρέως μέσα της που ξεπούλησε για ένα κομμάτι ψωμί τη βέρα της…. αυτό την πόνεσε, παναθεμά τους .
Καλύτερα να τρώγαμε πέτρες παρά… μου έλεγε και κοιτούσε το αδειανό της δάχτυλο .. καλή της ώρα.
Και τώρα μια από το ίδια, η ιστορία πήγε το μπρος πίσω οι φάρες επέστρεψαν, στην Θεσσαλονίκη ο Μασονοεβραίος δήμαρχος της Θεσσαλονίκης εγκαινίασε το μουσείο του Μουσταφά Κεμάλ, του χειρότερου αιμοσταγούς δολοφόνου των Ελλήνων. Η Πατρίδα έρμαιο στα νύχια των ίδιων κατακτητών και οι μαυραγορίτες «έλληνες του κερατά» στη θέση τους, λες κι είχαν φύγει και ποτέ, πανέτοιμοι να ρουφήξουν για άλλη μια φορά σαν λαίμαργα τσιμπούρια το αίμα, τις αναμνήσεις και την αξιοπρέπειά μας για λίγα ψωροευρώ, λες και θα τα πάρουνε μαζί τους, που να μην σώσουν…
Γέμισε η Ελλάδα τομάρια, θαρρώ τους λένε μαυραγορίτες. Στη θέση κάποιου μαγαζιού που δεν αντέχει και κατεβάζει τα ρολά, στήνεται σήμερα μια τέτοια επιχείρηση με τεράστιες πινακίδες με κεφαλαία γράμματα με θωρακισμένες πόρτες, για την ασφάλεια των ιδιοκτητών, κάμερες και σύγχρονα συστήματα ασφαλείας, γιατί έχουν τιγκάρει τα συρτάρια τους από χρυσά δόντια και παράσημα τιμής και σκιάζονται και τον ίσκιο τους οι βδέλλες. Τα πολύτιμα αντικείμενα μεταφέρονται άμεσα σε μεγάλες τσάντες σε τραπεζικές θυρίδες, γιατί τρέμει η ψυχή τους μη χάσουν τα αργύρια της προδοσίας.
Αυτή τη φάρα ΟΜΩΣ δεν θα την ξεχάσω ΠΟΤΕ, ούτε στον τάφο, γιατί αυτή η γλοιώδης φάρα είναι «έλληνες», και δεν δίνω δεκάρα τσακιστή ποιοι κρύβονται από πίσω και κινούν τα νήματα. Και δεν είναι μόνο αυτοί, κι αυτούς δεν θα τους ΞΕΧΑΣΩ ΠΟΤΕ, τους οι εθνομηδενιστές που κάποιοι αφελείς και ανιστόρητοι "αριστεροι΄" τους ψήφισαν και έγιναν κυβέρνηση και σε συνεργασία με τους Γερμαναράδες μας ξεπουλάνε κάθε μέρα. Αυτούς τους ποταπούς και γλοιώδεις, ανιστόρητους που ξεπουλάνε την παιδεία και το Έθνος. Που κόβουν τη σύνταξη του φτωχού και ονειρεύονται να χτίσουνε τζαμιά στον Κεραμεικό εκεί που είναι οι τάφοι του Θεμιστοκλή, του Περικλή, του Αριστείδη.
Πίνουν και στραγγίζουν το αίμα του αδερφού, την πείνα την κάνουν ανέκδοτο για να γελάσουν, για να σε πείσουν ότι δεν τρέχει και τίποτα αν ξεδοντιάσεις τον παππού και τη γιαγιά για να πουλήσεις τα δόντια τους σαν φτηνιάρικα στραγγάλια.
Περπατάς στον δρόμο σκυφτός, άκεφος, συννεφιασμένος, χωμένος στις έννοιες σου και με το που σηκώνεις το κεφάλι για να δεις λίγο ουρανό και να πάρεις μια ανάσα, δεν προλαβαίνεις να μετράς τις διαφημιστικές πινακίδες ΑΓΟΡΑΖΩ ΧΡΥΣΟ και υποσχέσεις με τις πιο συμφέρουσες τιμές για σένα λέμε τώρα… μια ευκαιρία για γρήγορο και εύκολο ρευστό.
Πώς δικαιολογούνται όμως τόσα πολλά μαυραγορίτικα μαγαζιά;
Γιατί ξεφύτρωσαν παντού;
Που πάει ο ιδρώτας μας και τα κειμήλια της οικογένειάς μας;
Γιατί μας στραγγίζουν στάλα στάλα;
Γιατί το επιτρέπουν;;
Γιατί ξεκάθαρα αυτός ήταν και είναι ο σκοπός τους, να μας γονατίσουν γλυκά και τρυφερά, στα δύο, στα τέσσερα και τέλος κάτω από μια ταφόπλακα.
Όμως βρε ρεμάλια σας έχω νέα πάρτε τα όλα, όλα και για να δείτε πόσο ξηγημένος Έλληνας είμαι θα σας χαρίσω το παράσημα μου και θα σας τα καρφώσω στην καρδιά που δεν έχετε ή ακόμα καλύτερα στο δόξα πατρί για να πάτε στο διάολο..
Έχουμε πόλεμο, ο αγώνας δεν είναι άνισος, γιατί εμείς αγωνιζόμαστε για την Πατρίδα μας και οι «ριχάρδοι» για τον άψυχο χρυσό.
Κάποιοι από μας θα θρηνήσουν και θα χάσουν δικούς τους ανθρώπους, δυστυχώς ο πόλεμος έχει αθώα θύματα, η πίστη μας και η αντοχή μας θα δοκιμάζονται καθημερινά, κρατηθείτε αδέλφια… κρατηθείτε…
Γρηγόρης
Υ.Γ. Γιαγιά Ελένη, Σ'ευχαριστώ για όλα... Δεν θα σε ξεχάσω Ποτέ...
Υ.Γ. Γιαγιά Ελένη, Σ'ευχαριστώ για όλα... Δεν θα σε ξεχάσω Ποτέ...
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Μήνυμα από τον "διαχειριστή" του ιστολογίου
ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ : Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη. Ελπίζω να ωφεληθήκατε από αυτό που διαβάσατε. Δεν είμαι δημοσιογράφος, αλλά ένας απόστρατος αξιωματικός της Π.Α. που αποφάσισε να κάνει αυτό που δεν κάνουν οι επαγγελματίες δημοσιογράφοι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου