ΠΟΣΟ διαφορετική θα ήταν η ζωή και οι σχέσεις και οι έρωτες και οι επιχειρήσεις και η πολιτική και οι καβγάδες σ' αυτόν τον μικρό πλανήτη, αν όλοι είχαν στο μυαλό τους την προσωρινότητα! Το «τίποτα δεν είμαστε»! Το «ματαιότης ματαιοτήτων τα πάντα ματαιότης»...
ΚΑΠΟΙΟ καλοκαίρι συνάντησα έναν «μεγάλο και τρανό» των media στις Σπέτσες, όπου είχε καταπλεύσει με τη χολιγουντιανών προδιαγραφών πολυτελή θαλαμηγό του. Ηταν μόνος κι έρημος στο κατάστρωμα της πρύμνης -όπως δένουν τα σκάφη στην προβλήτα- και όταν χαιρετηθήκαμε από απόσταση, έσπευσε να με προσκαλέσει (ψάχνοντας απεγνωσμένα για παρέα) να «ανέβω επάνω» να τα πούμε!
ΠΡΟΦΑΣΙΣΤΗΚΑ μια βλακεία και το... έβαλα κυριολεκτικά στα πόδια για να μη μελαγχολήσω περισσότερο με τη συγκλονιστική εικόνα της απόλυτης μοναξιάς (ενός πανίσχυρου και προβεβλημένου), που δεν μπορώ να σβήσω, όσο κι αν προσπαθώ, ακόμα και σήμερα από το μυαλό μου!
ΤΟΣΗ δόξα, τόσοι «φίλοι», τόσα πλούτη, τόση δύναμη, τόσοι κόλακες και να είναι μόνος κι έρημος; Να κάθεται -χωρίς σκοπό- στο κατάστρωμα της πρύμνης και να παρατηρεί αφ' υψηλού τον «λαουτζίκο» που κάνει βόλτες στο λιμάνι και τον... ζηλεύει; Οπως κάνουν στα χωριά οι γιαγιάδες στις εξώπορτες! Για να περάσει η ώρα του;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου