ΤΟ ΑΠΩΘΗΜΕΝΟ

Αχίλλειος πτέρνα για τον Φίλη, το μίσος του για την Εκκλησία

Από τον Μανώλη Κοττάκη

Πάντα έχεις να μάθεις κάτι παραπάνω, αν παρατηρείς τους ανθρώπους σωστά.
Και η προσεκτική παρακολούθηση της συνέντευξης που έδωσε την Τρίτη το βράδυ στο Kontra Channel o υπουργός Παιδείας Νίκος Φίλης μού έμαθε μερικά καινούργια πράγματα.

Πάντα έχεις να μάθεις κάτι παραπάνω, αν παρατηρείς τους ανθρώπους σωστά. Και η προσεκτική παρακολούθηση της συνέντευξης που έδωσε την Τρίτη το βράδυ στο Kontra Channel o υπουργός Παιδείας Νίκος Φίλης μού έμαθε μερικά καινούργια πράγματα. Αν και ο πρώην διευθυντής της «Αυγής» εξελίσεται σε καλό γενικώς υπουργό, με διαχειριστική επάρκεια και άριστη γνώση του χαρτοφυλακίου του, εντούτοις διέκρινα την αχίλλειο πτέρνα που μπορεί να του στοιχίσει: το μίσος του για την Εκκλησία.

Και αν δεν του στοιχίζει σήμερα, είναι γιατί θεωρεί Εκκλησία μόνο τον συναινετικό Αρχιεπίσκοπο και όχι τον γίγαντα που κοιμάται αλλά μπορεί να ξυπνήσει ανά πάσα στιγμή. Αν θέλουμε να καταλάβουμε γιατί ο Φίλης αντιπαθεί τα Θρησκευτικά και εμμένει στις θεωρίες περί ουδετεροθρησκείας, πρέπει να καταλάβουμε ποια είναι η μύχια άποψή του για την Ελλαδική Εκκλησία. Η πρωτοφανής επίθεση που εξαπέλυσε εναντίον του θεσμού κατηγορώντας την Εκκλησία ότι «συμβάλλει στην ηθική κατάπτωση της πατρίδας μας», ότι «ήταν απούσα στην Κατοχή και τη χούντα», ότι με τα Θρησκευτικά «κάνει προσηλυτισμό» και ότι «ανθρώπινος θεσμός είναι, δεν πρέπει να τον προσκυνάμε» αποκαλύπτει ότι ο -θρήσκος- υπουργός Παιδείας κάποιο απωθημένο κουβαλά. Δεν θα μπω στον πειρασμό να ρωτήσω πού ήταν η Αριστερά στη χούντα, το Πολυτεχνείο δεν είναι αρκετό για να την ξεπλύνει. Ούτε θα ρωτήσω τον υπουργό αν έχει διαβάσει το εξαιρετικό βιβλίο του Γρηγόρη Ψαλίδα «Συνεργασία και ανυπακοή, η πολιτική ηγεσία της Εκκλησίας της Ελλάδος στην Κατοχή» (Εστία). Ας το αναζητήσει. Θέλω, όμως, να του πω ότι πολιτική με το γινάτι δεν γίνεται.

Ούτε με την άρνηση της ταυτότητάς μας. Αν ουδετεροθρησκεία είναι στο μυαλό του ένα βιβλίο Θρησκευτικών στο οποίο παρατίθεται ξερά το ένα δόγμα δίπλα στο άλλο χωρίς την υπογράμμιση των συγκριτικών πλεονεκτημάτων της φιλελεύθερης Ορθοδοξίας, θα πρότεινα να το ξεχάσει.

Αν, όμως, είναι ένα βιβλίο που παρουσιάζει αντικιμενικά τις θρησκείες και επισημαίνει ότι η Ορθοδοξία είναι πιο φιλελεύθερη από τον καθολικισμό (αστικές σχέσεις), πιο ανεκτική από τον προτεσταντισμό (που τα βλέπει όλα άσπρο μαύρο), πιο ανοιχτή στις τάξεις (έχουμε λαϊκό κλήρο), πιο σύγχρονη από το Ισλάμ (σέβεται τη γυναίκα), τότε ναι, έχει νόημα η διαθρησκειακή διδασκαλία. Κάτι τελευταίο για τη γλώσσα: Τόσο δύσκολο είναι να σκεφτεί τη λύση της σύνθεσης αρχαίων και νέων ο υπουργός; Αν σκάψεις τις λέξεις της νέας ελληνικής γραμματείας και αναζητήσεις την ετυμολογία τους, στον Ομηρο και τον Θουκυδίδη οδηγείσαι αμέσως.

"δημοκρατία"