ΜΕΣΟΣΤΑΘΜΙΖΟΝΤΑΣ ΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ (ΤΟ ΔΕΙΛΙΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ*, Η ΑΝΑΤΟΜΙΑ ΕΝΟΣ ΕΓΚΛΗΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΣΠΙΝ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ)

«J’ai vu des démocraties intervenir contre à peu près tout, sauf contre les fascismes» (André Malraux)
(Είδα δημοκρατίες να παρεμβαίνουν σχεδόν εναντίον όλων, εκτός εναντίον των φασισμών)

Ακούγοντας την επί της εργασίας, κοινώς, δουλέματος των εργαζομένων και συνταξιούχων πολιτών, υπουργό προσπαθούσα να περισώσει τα προσχήματα της τελευτησάσης «σκληρής
διαπραγμάτευσης» από τη φλεγμαίνουσα σκωληκοειδή απόφυση της προσωπικής διαφοράς του τυφλού κόλου**, τυφλού ασφαλιστικού νόμου ήθελα να πω, που δεν διαφέρει από το τυφλό κόλο, να δηλώνει, ότι η μείωση των συντάξεων θα είναι μεσοσταθμικά, μόλις, 9%, στο μυαλό μου άρχισαν να τρέχουν «γιγάντιες σκέψεις, σὰ νέφη πύρινα», κατά τον Άγγελο Σικελιανό, δικαιώνοντας το Γάλλο πατριώτη ποιητή και συγγραφέα Paul Valéry, που έλεγε πως οι λέξεις δίνουν, κατά μέσο όρο, περισσότερες ιδέες, από ότι οι ιδέες λέξεις (“les mots donnent, en moyenne, autant d’idées que les idées donnent de mots»).

Σκέφτηκα, πρώτα – πρώτα, μια άποψη του Benjamin Dereca, κατά την οποία ο στατικολόγος είναι ένας άνθρωπος που μπορεί να έχει το κεφάλι στο φούρνο και τα πόδια στον πάγο και να ισχυρίζεται πως κατά μέσο όρο αισθάνεται καλά (“un statisticien est une personne qui peut avoir la tête dans un four et les pieds pris dans la glace et dire qu’en moyenne il se sent bien»).

Όντας στο φούρνο των γερμανικών κρεματορίων, λοιπόν, οι μισοί συνταξιούχοι και οι άλλοι μισοί στο παγωμένο Γκούλαγκ του ευρώ, θα βιώσουν μεσοσταθμικά έναν ειδυλλιακό βίο (βίο αβίωτο) «ἐν τόπῳ φωτεινῷ, ἐν τόπῳ χλοερῷ, ἐν τόπῳ ἀναψύξεως, ἔνθα οὐκ ἔστι πόνος, οὐ λύπη, οὐ στεναγμός, ἀλλὰ ζωὴ ἀτελεύτητος», κατά το εκκλησιαστικό υμνούργημα για το πολιτικό κακούργημα της φασιστικής βίας που υφίστανται, με τη διαφορά ότι οι συνταξιούχοι δεν είναι ενεργητικοί στατικολόγοι, αλλά παθητικοί στατικολογούμενοι, ας μου επιτραπεί η αδόκιμη λέξη.

Περίεργη αντίληψη των νόμων της κοινωνικής «θερμοδυναμικής» για μια εξουσία χωρίς πολιτική εντροπία που, σε αντίθεση με το δεύτερο νόμο της θερμοδυναμικής, οδηγεί στην πλήρη κοινωνική αταξία και της οποίας εξουσίας το ιδεολογικό σπιν (ιδιοστροφορμή, ιδεολογική στροφή και ορμή) περιέγραψε με λίγα λόγια προχθές ο Μίκης Θεοδωράκης: «από τη στιγμή που ένας αριστερός μεταβάλλεται σε έναν αμοραλιστή εξουσιομανή δεν υπάρχουν ηθικά εμπόδια προκειμένου να διατηρήσει επ’ αόριστον τα προνόμια της εξουσίας του».

Σκέφτηκα, ακόμα, πως αν ζούσε ο Göbbels θα έπρεπε να του διατεθεί, παρά τις ελλείψεις του ΕΣΥ, αποκλειστικός ψυχίατρος για τα συμπλέγματα ενοχών και κατωτερότητας, που θα αντιμετώπιζε, σήμερα, στη χώρα μας.

Θα μπορούσαν, τέλος, να μεσοσταθμιστούν οι ατομικές ανάγκες και τα ατομικά δικαιώματα, ώστε να προσδώσουν στη φασιστική βία των μνημονίοκαταραμένων πολιτών μια δυναμική κοινωνικής διάστασης, μετατρέποντας το συγκεκριμένο ατομικό δικαίωμα σε αφηρημένη κοινωνική συνθήκη και την πιο συγκεκριμένη ατομική ανάγκη σε ασαφή συλλογική αναγκαιότητα;

Άλλο, βέβαια, η ανάγκη και άλλο η αναγκαιότητα, ακόμα και σ’ ένα φασισμό με κοινωνικό ευρωπαϊκό πρόσωπο τα ατομικά δικαιώματα, οι ατομικές ελευθερίες και οι ατομικές ανάγκες δεν μεσοσταθμίζονται.

Ούτε ο πεινασμένος μεσοσταθμίζεται με το χορτάτο για τη μείωση της πείνας του.

* Χαρακτηρίζω ως Δείλιο πρόβλημα το πρόβλημα της πολιτικής δειλίας και του ανέντιμου συμβιβασμού, που είναι ομόηχο αλλά διαφορετικό από το Δήλιο πρόβλημα, δηλαδή, το πρόβλημα του διπλασιασμού του κύβου, που και σ’ αυτό οι πολιτικοί μας έχουν επιδείξει σημαντική πρόοδο, όπως θα έλεγε και ο Schäuble, με τις κυβιστήσεις τους (κολοτούμπες τους).

** Στο θησαυρό της ελληνικής γλώσσας άλλο (το) κόλο στην ονομαστική, που χαρακτηρίζει το παχύ έντερο και στην περίπτωσή μας την κοπροδόχο του ασφαλιστικού συστήματος, εκ του λεγόμενου τυφλού τμήματος του οποίου αποφύεται η σκωληκοειδής απόφυση της προσωπικής διαφοράς, που από τη στιγμή που την ανέδειξε ο μέγας γενικός χειρουργός Κατρούγκαλος με τον ασθενή επί της χειρουργικής κλίνης, όπως θα έλεγε και ο ορθοπεδικός της χειρουργικής φασιστικής βίας Παπαδόπουλος, ήταν ζήτημα χρόνου η αφαίρεσή της, και άλλο (τον) κώλο στην αιτιατική, που χαρακτηρίζει την πύλη εξόδου – επικοινωνίας (σύμβολο της πολιτικής εξωστρέφειας) και τύπου του κόλου (παλιότερα και πριν εισβάλει στη ζωή μας το χαρτί υγείας η κάθαρση του κώλου γινόταν με «σκληρές διαπραγματεύσεις» του με τον έντυπο τύπο, ο κώλος πονούσε και μάτωνε, αλλά οι εφημερίδες συνέχιζαν τις «διαπραγματεύσεις» μαζί του, γιατί δεν υπήρχαν ισοδύναμα***). Γι’ αυτό όταν λέμε «πολιτική του κόλου» εννοούμε την πολιτική, η οποία χωνεύει τα πάντα σαν το παχύ έντερο και όταν λέμε «πολιτική του κώλου» εννοούμε το καθάρισμα χωρίς χαρτί (non paper) του γραφείου τύπου και επικοινωνίας της πρώτης.

*** Για τον κοινωνικό ρόλο του έντυπου τύπου στον εκσυγχρονισμό της ζωής των Ελλήνων, είναι χαρακτηριστικό το παρακάτω ανέκδοτο:

Σ’ ένα σχολείο των Βορείων προαστίων, που ανάμεσα στους νεόπλουτους μαθητές ξέμεινε και ένα τσομπανόπαιδο, που η οικογένειά του δεν είχε ακόμα ενδώσει στην αντιπαροχή του εθνάρχη, ο Μήτσος, η δασκάλα ζήτησε από τους μαθητές να διατυπώσουν ένα συλλογισμό από την οικογενειακή καθημερινότητά τους με το επίρρημα προφανώς.

Harry: Στις 8 ή υπηρέτρια άρχισε να στρώνει το τραπέζι. Προφανώς, ήταν η ώρα για το πρωινό.

Jessica: Στις 9 χτύπησε ο σωφέρ την πόρτα. Προφανώς, ο μπαμπάς έπρεπε να φύγει για το γραφείο.

Μήτσος: Χαράματα η γιαγιά κατέβαινε από το μαντρί με τους Financial Times στα χέρια. Προφανώς, είχε πάει για χέσιμο.

Γιατί όταν βλέπω στην είσοδο του ναού της χρηματοπιστωτικής δημοκρατίας, το Hilton, τους «σκληρούς διαπραγματευτές» με τα σακκίδια στο χέρι σκέφτομαι αυτό το ανέκδοτο;

Ζητείται επειγόντως ψυχαναλυτής να αναδείξει από το πολιτικό μου υποσυνείδητο στην κοινωνική μου συνείδηση το τραυματικό απωθημένο, χωρίς διαπραγματεύσεις, προαπαιτούμενα, ισοδύναμα, αξιολογήσεις, δόσεις στατιστικών ναρκωτικών και προπαντός, χωρίς ευρωφασιστικά φαντάσματα.

Μέχρι τότε, όμως, θα τραγουδάω ένα από τα διαχρονικά τραγούδια του αντιδικτατορικού αγώνα του Μίκη Θεοδωράκη:

«Σου είπαν ψέματα πολλά,

ψέματα σήμερα σου λένε ξανά

κι αύριο ψέματα ξανά θα σου πουν,

ψέματα σου λένε οι εχθροί σου

μα κι οι φίλοι σου, σου κρύβουν την αλήθεια.

Ψεύτικη δόξα σου τάζουν οι ψεύτες

μα κι οι φίλοι σου με ψεύτικες αλήθειες σε κοιμίζουν,

πού πας με ψεύτικα όνειρα;

Καιρός να σταματήσεις,

καιρός να τραγουδήσεις,

καιρός να κλάψεις και να πονέσεις,

καιρός να δεις».

ΔΑ