ΤΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ COMEBACK MIAΣ ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΗΣ ΔΕΞΙΑΣ

H αλήθεια είναι ότι στην πρόσφατη πορεία της ευρωπαϊκής ενοποίησης οι ετικέτες «αριστερός», «δεξιός» ή «κεντρώος» απώλεσαν το πολιτικό νόημά τους. Kαθόλου τυχαία, ασφαλώς.

Πρώτοι διδάξαντες, οι Γερμαναράδες, που κατέδειξαν ότι όλοι μπορούν να συνυπάρξουν σε συστημικές κυβερνήσεις, αρκεί να υπηρετούν την ίδια «υπέρτατη αξία» (Deutschland über alles) και να εξασφαλίζουν ανάπτυξη από την εκμετάλλευση τρίτων. Και ακριβώς επειδή το μοντέλο της ενωμένης Ευρώπης αλώθηκε και κυριαρχήθηκε τις τελευταίες δεκαετίες από το διευθυντήριο του Βερολίνου, οι κυβερνήσεις συνασπισμού συντηρητικών και σοσιαλιστών έγιναν σήμα κατατεθέν μιας νέας δυτικής πολιτικής κουλτούρας,

Στην πράξη, τι ενώνει έναν Γερμανό χριστιανοδημοκράτη με έναν σοσιαλδημοκράτη ή με έναν (νεο)φιλελεύθερο του FDP; Μα, η κοινή αφοσίωση στο διαχρονικό γερμανικό όραμα κυριαρχίας και σε ένα μοντέλο ευημερίας που βασίζεται στη λογική «ζήσε για πάρτη σου και άσε τους άλλους να πεθάνουν».

Τα τελευταία χρόνια, αυτό το μοντέλο, που στηρίζεται, εκτός από τη βιομηχανική παραγωγή, και στην αποθέωση του χρηματοπιστωτικού κατεστημένου της διαρκούς μόχλευσης κεφαλαίων, των πυραμίδων και της τραπεζικής φούσκας, διαδόθηκε σημαντικά στον ανεπτυγμένο κόσμο μέσω της παγκοσμιοποίησης. Με απαραίτητη προϋπόθεση τη διάρρηξη του εθνικού ιστού και της κοινωνικής συνοχής των κρατών μέσα από τη φτωχοποίηση πληθυσμιακών μαζών, προωθήθηκαν πολυπολιτισμικά σχήματα εταιρικής διοίκησης και διακυβέρνησης. Στο νέο πρότυπο ανάπτυξης, κοινή αξία δεν είναι πλέον η πατρίδα, αλλά το χρήμα και οι νεοφιλελεύθερες τεχνικές αφαίμαξης του πλούτου των πολλών, για να ζουν σαν μαχαραγιάδες οι ελάχιστοι.

Αυτή την πολιτική υποτέλειας στην παγκόσμια οικονομική και τραπεζική ελίτ (τύπου Σόρος) εξυπηρέτησαν και αμερικανικές κυβερνήσεις, με αποκορύφωμα την προεδρία Κλίντον και Ομπάμα. Μοίρασαν ρόλους, αφήνοντας τους Γερμανούς να κυριαρχούν στην Ευρώπη και στήνοντας το παιχνίδι στην περιφέρεια με κοινό εχθρό τη… ρωσική αρκούδα.

Το νταλαβέρι αυτό, όμως, άρχισε να «σκαλώνει», κυρίως στην κατάχρηση της… δεσπόζουσας θέσης των Γερμανών, αλλά και στη στάση του Βερολίνου απέναντι στο παγκόσμιο φαινόμενο (λαθρο)μετανάστευσης ισλαμικών πληθυσμών, το οποίο αρχικά η κυβέρνηση Μέρκελ θεώρησε θαυμάσια ευκαιρία για να γεμίσουν οι βιομηχανικές μονάδες με φτηνά εργατικά χέρια.
Η πρώτη αμφισβήτηση της γερμανικής πρωτοκαθεδρίας ήρθε από τη Βρετανία και τη λαϊκή Δεξιά, προς μεγάλη κατάπληξη όλων των (συστημικών) παρατηρητών. Το Βrexit ήταν μια καθαρά δεξιόστροφη επιλογή απλών συντηρητικών νοικοκυραίων της αγγλικής υπαίθρου και κατοίκων μεσαίων αστικών κέντρων, που δεν ήθελαν να μετατραπεί η χώρα τους στον παράδεισο του ξένου τραπεζίτη και σε γκέτο της μαντίλας.

Στην Αμερική, μετά το υπερσυντηρητικό Tea Party, μια καθαρή και ανόθευτη Δεξιά βρήκε έκφραση στο πρόσωπο του Τραμπ και έκφανση στον χώρο που προσδιορίζεται πλέον με τον όρο «ALT RIGHT»: εναλλακτική, αντισυστημική και αντικαθεστωτική Δεξιά. Οχι απαραίτητα πιο επεξεργασμένη, αλλά σίγουρα πιο τίμια στις αρχές της. Γι’ αυτό και δέχεται τόσο ανηλεή επίθεση από τα μέσα ενημέρωσης του σκληρού οικονομικού κατεστημένου των ΗΠΑ.

Το τρίτο και κρισιμότερο στοίχημα για το comeback της πατριωτικής Δεξιάς στην Ευρώπη είναι, φυσικά, η εκλογή της Μαρίν Λεπέν. Εφικτό; Με το τσουρούφλισμα του Φιγιόν πιθανότερο τουλάχιστον από πριν…
Για να αμυνθεί το σύστημα (παγκοσμίως, γιατί μη νομίζετε ότι η υπόθεση αφορά μόνο τη Γαλλία) δημιουργήθηκε ένας ελκυστικός υποψήφιος με δομικά συντηρητικά χαρακτηριστικά, που θα συγκινούσαν εύκολα τον μέσο «γκολικό» ψηφοφόρο. Δυστυχώς για τους δημιουργούς του, ο συγκεκριμένος κύριος αποδείχτηκε νοικοκύρης μονάχα για το σπίτι του. Οπως όλα δείχνουν, εγκαταλείφθηκε -σαν κουτσό άλογο- από το σύστημα και στον δεύτερο γύρο θα περάσει ο… Τζήμερος της κυβέρνησης Ολάντ.

Κομψός στα όρια του metrosexual, ο «κεντρώος» Εμανουέλ Μακρόν «γράφει» στις κάμερες, αρέσει στο τραπεζικό κατεστημένο, «φλερτάρει» με μεγαλοδημοσιογράφους (μέχρι σημείου παρεξηγήσεως…), ισχυρίζεται ότι τον πολεμούν Ρώσοι χάκερ, αλλά στον δεύτερο γύρο δεν είμαι βέβαιος αν θα πείσει τον μέσο Γάλλο συντηρητικό. Ειδικότερα, όταν με δηλώσεις του απαξιώνει τη γαλλική αποικιακή πολιτική, που, όπως και να το κάνουμε, υπήρξε μέρος της νεότερης Ιστορίας της χώρας.

Οι άλλοι υποψήφιοι είναι για τα… μπάζα. Κάτι μεταξύ Κουτσούμπα και Λαφαζάνη, που, όπως καταλαβαίνετε, είναι αδύνατον να συνεννοηθούν για να ενώσουν δυνάμεις.
Το γαλλικό στοίχημα, επομένως, είναι ανοιχτό. Κι αυτό εννοούσα την περασμένη Κυριακή όταν έγραφα ότι υπάρχει περίπτωση να αρχίσει το ξήλωμα στο γερμανικό πουλόβερ με υπόκρουση σκληρού δεξιού ροκ. Για να δούμε...

Γιώργος Χαρβαλιάς