Μάνο Ν. Χατζηδάκη*
Ο Νίκος Μπελογιάννης ήταν αδίστακτος και φανατικός «σταλινικός». Είχε διατελέσει κορυφαίος συνεργάτης του Αρη Βελουχιώτη στην Κατοχή. Ο Μπελογιάννης ήταν ο ηθικός αυτουργός για τις σφαγές του Βαλτετσίου, του Φενεού Κορινθίας, των Γαργαλιάνων και ιδίως του Μελιγαλά.
Για τη σφαγή του Μελιγαλά, ο κομμουνιστής Γ. Καραμούζης γράφει: «Ο Αρης και οι αντιπρόσωποι του κόμματος Κουλαμπάς και Ν. Μπελογιάννης είχαν πάρει την απόφαση: Ολοι έπρεπε να εκτελεστούν...»!
Εκείνος, μάλιστα, ενεπνεύσθη και την αρχή της «οικογενειακής ευθύνης», η οποία οδηγούσε σε βασανιστήρια και εκτελέσεις γυναικόπαιδων! Κατά τη διάρκεια του Συμμοριτοπόλεμου ήταν «Πολιτικός Επίτροπος» της 10ης «Μεραρχίας» του ΔΣΕ, «διαφωτιστής» και «κομισάριος» στα διαβόητα «Λαϊκά Δικαστήρια» του ΚΚΕ με τις αμέτρητες εκτελέσεις «διά βοής»...
Σκοπός
Από τον Ιούνιο του 1950 είχε εισέλθει κρυφά στη χώρα από το «παραπέτασμα», με σκοπό την αναδιοργάνωση της επαναστατικής δράσεως του ΚΚΕ. Στις 20 Δεκεμβρίου 1950, η Ασφάλεια είχε μια μεγάλη επιτυχία. Κατάφερε να συλλάβει ένα από τα πιο ακραία και επικίνδυνα στελέχη της Κ.Ε. του παράνομου μηχανισμού του ΚΚΕ.
Η πρώτη δίκη Μπελογιάννη άρχισε στις 19 Οκτωβρίου 1951, μαζί με άλλους 92 κατηγορουμένους. Η δίκη έγινε με βάση τον Α.Ν. 509/47 από το Εκτακτο Στρατοδικείο Αθηνών. Πρόεδρος του Στρατοδικείου ήταν ο αντισυνταγματάρχης Σ.Δ. Απόστολος Σταυρόπουλος. Ως μέλη-στρατοδίκες διορίστηκαν οι ταγματάρχες Γεώργιος Παπαδόπουλος, Ν. Κομιανός, Γ. Κοράκης και ο λοχαγός Κυριακόπουλος.
Στις 2/11/1951 -ενώ εξελίσσετο η δίκη- ο υπουργός Εθνικής Αμύνης Αλ. Σακελλαρίου κάλεσε τον πρόεδρο του Στρατοδικείου Σταυρόπουλο και τους δικαστικούς συμβούλους Ι. Σίμο, Κ. Αθανασούλη, Β. Πετρούλια, Απ. Καρκαζή και Ι. Κριτσέλη, και εξέφρασε την επιθυμία της κυβερνήσεως Πλαστήρα να βρεθεί τρόπος «διακοπής» της δίκης για μικροπολιτικούς λόγους! Ο πρόεδρος της δίκης Σταυρόπουλος αρνήθηκε. Και την επομένη οι εφημερίδες της αντιπολιτεύσεως «ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ» και «ΕΘΝΙΚΟΣ ΚΗΡΥΞ» δημοσίευαν σε άρθρα τους το παρασκηνιακό αίτημα της κυβερνήσεως. Η «διαρροή» είχε προέλθει φυσικά από τον ίδιο τον Σταυρόπουλο, ο οποίος τιμωρήθηκε με 6μηνη αργία για «παράβαση υπηρεσιακής εχεμυθείας». Το Πρωτοβάθμιο Ανακριτικό Συμβούλιο εξέτασε και όλους τους στρατοδίκες και στις 15/12/1951 εξέδωσε παμψηφεί επίσημη γνωμοδότηση ότι για τη διαρροή δεν ευθυνόταν ουδείς άλλος εκ των στρατοδικών.
Στις 16 Νοεμβρίου 1951, η δίκη έληξε με την καταδίκη του Μπελογιάννη και άλλων 11 σε θάνατο. Αλλά εκεί συνέβη και ένα περιστατικό από τα πρώτα γνωστά του χαρακτήρος και της ψυχοσυνθέσεως του Γεωργίου Παπαδοπούλου: Υπήρξε ο μόνος στρατοδίκης που δεν ψήφισε την επιβολή της θανατικής ποινής στους κατηγορουμένους!
«Στρατιωτικά μυστικά επί σκοπώ κατασκοπείας»
Η δίκη είχε τελειώσει. Και η απόφασις έμενε ανεκτέλεστη. Επειτα από λίγες ημέρες, όμως, η Ασφάλεια ανεκάλυψε δύο «γιάφκες» στην Καλλιθέα και τη Γλυφάδα, που ανήκαν στη συμμορία του Μπελογιάννη. Εκεί βρέθηκαν ασύρματοι για μετάδοση κατασκοπικών πληροφοριών στη Βουλγαρία! Το γεγονός οδήγησε σε διεξαγωγή νέας δίκης.
Η δεύτερη δίκη του Μπελογιάννη και ακόμη 29 συγκατηγορουμένων του έγινε πλέον από το Διαρκές Στρατοδικείο Αθηνών με βάση τον νόμο 375/36 «περί κατασκοπίας». Σε αυτήν δεν είχε απολύτως καμία συμμετοχή ή σχέση ο Γ. Παπαδόπουλος.
Ετοιμασίες
Κατά τη δίκη εκείνη κατέστη σαφές ότι το ΚΚΕ είχε αρχίσει την προπαρασκευή του 4ου γύρου! (Βλπ. στρατηγού Δ. Χονδροκούκη «Ο Μπελογιάννης χωρίς γαρύφαλλο»).
Ο τότε γενικός διευθυντής της Αστυνομίας Πόλεων Πανόπουλος κατέθετε: «Είχαμε διασταυρωμένες πληροφορίες ότι από το “σιδηρούν παραπέτασμα” μπαινόβγαιναν ειδικά εκπαιδευμένοι κομμουνιστές με διπλό ρόλο: Ο ένας, να μεταφέρουν οδηγίες ανασυγκροτήσεως του μηχανισμού του ΚΚΕ... και ο άλλος να συλλεγούν πληροφορίες για νατοϊκή δραστηριότητα στη χώρα μας... και άλλες απόρρητες στρατιωτικές πληροφορίες… Εντύπωση μας έκαναν τα σήματα που κατασχέσαμε και οι κώδικες συνεννοήσεως. Εκοπιάσαμε να βρούμε τις κλείδες αποκρυπτογραφήσεως... Επίκεφαλής και γενικός αρχηγός, ο ανέκαθεν κατηγορούμενος Νίκος Μπελογιάννης...»
Και ο αστυνομικός Ρακιντζής έλεγε: «Υπάρχουν προσέτι εκτός συνόρων της Ελλάδος περί τους 30.000 κομμουνιστάς, οι οποίοι εκπαιδεύονται στρατιωτικώς και κατασκοπευτικώς, άλλοι ως σαμποτέρ, με μόνιμον σκοπόν, όταν δοθή η ευκαιρία να δράσουν στρατιωτικώς κατά της Πατρίδος των, διά μιας νέας εισβολής...»
Στις 1/3/1952 εξεδόθη η καταδίκη του Μπελογιάννη και ακόμη τριών «εις θάνατον» ως πράκτορες που μετέδιδαν «στρατιωτικά ή άλλα μυστικά επί σκοπώ κατασκοπίας». Και στις 30/3/1952 οι Ν. Μπελογιάννης, Ν. Καλούμενος, Δ. Μπάτσης και Η. Αργυριάδης εκτελέστηκαν.
* Ιστορικός συγγραφέας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου