Ανήκω σε εκείνους που πιστεύουν βαθύτατα στη συνεννόηση Αριστεράς - Δεξιάς.

Μανώλης Κοττάκης

Πρώτον, διότι η αναδρομική ανάγνωση της ιστορίας του Εμφύλιου Πολέμου, απαλλαγμένη από πάθη και προκαταλήψεις, με οδηγεί ευθέως στο συμπέρασμα ότι άλλοι, τρίτοι, ξένες δυνάμεις επωφελήθηκαν από το εθνικό μας αιματοκύλισμα. Εάν γνώριζαν ο χωροφύλακας του Μακρυγιάννη και ο κομμουνιστής της πλατείας Συντάγματος, οι οποίοι αντιπαρατέθηκαν τη μαύρη εκείνη μέρα των Δεκεμβριανών, για ποιον πραγματικά «εργάζονταν» -για τους Αγγλους και τους Σοβιετικούς-, πολύ αμφιβάλλω αν θα έδειχναν την ίδια προθυμία και το ίδιο πάθος να αντιπαρατεθούν. 

Δεύτερον, διότι ο φανατικότερος διώκτης της Αριστεράς στην περίοδο του Ψυχρού Πολέμου στην πατρίδα μας ήταν το Κέντρο και όχι η Δεξιά. Ο Μπελογιάννης εκτελέστηκε επί Κέντρου. Η δίκη των αεροπόρων έγινε επί Κέντρου. Ο Γρηγόρης Λαμπράκης δολοφονήθηκε, όπως δέχεται σήμερα το ΚΚΕ, εν αγνοία του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Μα και σήμερα η πλέον οξεία δήλωση κατά της μνήμης του Νίκου Μπελογιάννη από κεντρώο πολιτικό προήλθε, τον Θεόδωρο Πάγκαλο. 

Κάνω αυτή τη μακρά εισαγωγή για να αποταθώ σήμερα στην Αριστερά, ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ, και να επισημάνω προς τις δύο πλευρές κάτι που είμαι βέβαιος ότι τους διαφεύγει: Η επιλεκτική χρήση της μνήμης ενοχλεί ακόμη και εμένα, ο οποίος πιστεύει εδραία ότι πρέπει να αφήσουμε πίσω το χθες. Ενοχλεί, καταρχάς, γιατί μας βαραίνει. Η γενιά μου είχε την υπομονή να παρακολουθεί την Αριστερά να οργανώνει εορτές δημοκρατίας στον Γράμμο και στο Βίτσι, στο Λιτόχωρο και στους Κορυσχάδες. Βρέθηκε, όμως, στη δυσάρεστη θέση να καλείται σε απολογία αν τυχόν διοργανώνονταν αντίστοιχες εορτές από πατριωτικές οργανώσεις στη Φλώρινα: Τις ονόμαζαν «εορτές μίσους». Οταν η Αριστερά τιμά τους νεκρούς της, είναι δημοκρατία. Οταν το κάνει η Δεξιά, είναι μίσος.

Μας βαραίνει, επίσης, γιατί η Αριστερά χρησιμοποιεί υποκριτικά τη μνήμη. Ο Βελουχιώτης, ο Ζαχαριάδης, ο Μπελογιάννης θεωρούνταν για χρόνια ανεπιθύμητα πρόσωπα για το σύνολο της Αριστεράς, έπρεπε να έρθει ο ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, να επιχειρήσει να εκμεταλλευτεί τη μνήμη τους για να λειτουργήσουν τα ανακλαστικά του ΚΚΕ.

Μας βαραίνει, όμως, πριν και πάνω από όλα, γιατί από τον Εμφύλιο μέχρι σήμερα μεσολάβησαν δύο συγκλονιστικά ιστορικά γεγονότα: Η πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού το 1989 και ο συμβιβασμός του ΣΥΡΙΖΑ σε συνθήκες διακυβέρνησης με βασικές αρχές της ελεύθερης οικονομίας. Οταν κάνεις ιδιωτικοποιήσεις και μειώνεις συντάξεις, δεν μπορείς να κάνεις εμπόριο αριστεροσύνης με τον Μπελογιάννη, αδύνατον! Είναι πρόκληση για κάθε συντηρητικό πολίτη η επίδειξη ιδεολογικής ανωτερότητας από τους ηττημένους στο πεδίο της πράξης. 

Για να καταλήξω, όπως άρχισα, θεωρώ ότι ο ιστορικός διάλογος σε αυτή τη φάση που διέρχεται η χώρα και η επικέντρωση της συζήτησης στο ποιος σκότωσε τους περισσοτέρους είναι εντελώς εκτός θέματος. Δεν το έχει ανάγκη ο τόπος. Θολώνει τις πραγματικές διαχωριστικές γραμμές.

Συστήνω σε συντηρητικούς πολίτες να μελετήσουν την ομιλία Κουτσούμπα στο 20ό Συνέδριο του Κόμματος. Θα εντυπωσιαστείτε, αγαπητοί, με τη συμφωνία σας σε βασικές θέσεις του ΚΚΕ. Τη στιγμή που τμήματα της ημετέρας διαπλοκής προπαγανδίζουν την επιστροφή στη δραχμή, το ΚΚΕ τάσσεται κατά της δραχμής. Την ώρα που για κάποιους στα βόρεια προάστια η Θράκη κείται μακράν, το ΚΚΕ με πατριωτικό λόγο προτάσσει την ασφάλεια των συνόρων. Τη στιγμή που κάποιοι στην Αριστερά προπαγανδίζουν Βενεζουέλες και Μαδούρο, το ΚΚΕ υποστέλλει μέσα στην κρίσιμη συγκυρία το θεωρητικό έστω ενδεχόμενο της επανάστασης για την εγκαθίδρυση της λαϊκής εξουσίας.

Με βάση την ιστορία προφανώς και δεν μπορούμε να είμαστε μαζί. Με βάση τη συγκυρία έχουμε όμως υποχρέωση να είμαστε μαζί. Λιγότερος αντικομμουνισμός, λοιπόν, από την από εδώ πλευρά και λιγότερες διχαστικές προκλήσεις από την από εκεί. Ας μην είμαστε μονίμως εκτός θέματος.

Μανώλης Κοττάκης