60 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΜΕΓΑΛΗ ΘΥΣΙΑ ΤΟΥ ΓΡΗΓΟΡΗ ΑΥΞΕΝΤΙΟΥ - Το αφιέρωμα του στο κάθε κατακτητή

Που νά 'ξερε που θα καταντούσανε τη δόλια του πατρίδα οι ριψάσπιδες μπίζνεσμεν πολιτικοί ...

(Δύο λεπτών ανάγνωση για όσους έχουν τη καλή διάθεση…)

Ξένε, εσύ που πάτησες ή θες να πατήσεις τη γη μου, όποιος και νάσαι, μη φοβάσαι από μένα. Πάνε 60 τόσα χρόνια που δεν φορώ πια τη τιμημένη στολή του Έλληνα αξιωματικού. Το ανθρώπινο κορμί μου έγινε κατάμαυρο, άψυχο κάρβουνο εκείνη τη τελευταία μου μέρα, στις 3 του Μάρτη το ’57, στο Μαχαιρά της Κύπρου, όταν αμέτρητοι κατακτητές περικύκλωσαν το κρησφύγετο μου και μετά από ολοήμερη μάχη, έριξαν βενζίνη και με έκαψαν. Πρόλαβαν όμως και άκουσαν στεντόρεια τη φωνή μου να λέει με απίστευτη αποφασιστικότητα, που ούτε και εγώ ο ίδιος δεν γνώριζα πως είχα ως εκείνη την ύστατη στιγμή, ότι οι σεβαστοί μου πρόγονοι μου έμαθαν. Την αιώνια απάντηση της φυλής μας στους ξένους εισβολείς. «Μολών Λαβέ!». Μετά, οι καιγόμενες σάρκες έσμιξαν με τα λειωμένα όπλα και έγιναν ένα… Γιατί έτσι μάθαμε εμείς οι Έλληνες, τα όπλα μας είναι ιερά και ποτέ δεν τα αποχωριζόμαστε. Είναι κομμάτι αναπόσπαστο από τον εαυτό μας. Έτσι πολεμούσαμε και πεθαίναμε πάντα για την Ελευθερία μας. 

Ξένε, μη φοβάσαι από μένα, τώρα είμαι εντελώς άοπλος, δεν έχω ούτε μάτια να σε δω, ούτε χέρια για να σε πολεμήσω. Είμαι εδώ πάνω, άυλος, δεν έχω κορμί για να μου καρφιτσώσουν παράσημα και ανάγκη για σπουδαίες καρέκλες δεν έχω. Είμαι απλά ένα άσβεστο φως που κινείται και θα κινείται αιώνια στους ατέλειωτους ουρανούς, μακριά από κάθε καλό ή κακό γήινο. Είμαι μια ψυχή. Οι ψυχές ξέρεις δεν πεθαίνουν. Σου μιλώ, λοιπόν, με ότι μου απέμεινε, τη γλώσσα του αιωνίου πνεύματος και της αθάνατης ψυχής μου…. Και σαν καλός χριστιανός σε συγχωρώ για τα στυγερά σου εγκλήματα και φιλικά σε συμβουλεύω… 
Μάθε πως οι Έλληνες είναι απλοί, συνηθισμένοι άνθρωποι… Άνθρωποι του μεροκάματου, άνθρωποι που από το πρωί μέχρι το βράδυ πασκίζουν να ζήσουν την οικογένεια τους, άνθρωποι με ατέλειες, με πολλά ή λίγα λάθη, συχνά αδέξιοι, πρόχειροι, απρογραμμάτιστοι, επιπόλαιοι, πολύ φωνακλάδες και ναι, ίσως να είναι και αχόρταγα γλεντζέδες! Είναι όμως και άνθρωποι κατά πλειοψηφία φιλειρηνικοί, αγαθοί, φιλόξενοι και καλοπροαίρετοι, άνθρωποι απλόχεροι που δεν διστάζουν να μοιραστούν με άλλους τα πολύ λίγα που έχουν… 
Στη καθημερινότητα, τους Έλληνες θα πρέπει να τους γνωρίζεις πολύ καλά και θα πρέπει να πασκίζεις επίμονα για να διακρίνεις κάτι το μεγαλειώδες πάνω τους. Χρειάζεται βαθειά, συνεχής ερευνητική ματιά… Αλλά και πάλι θα σε ξεγελάσουν! Πρόσεχε! Μην βιαστείς να παίξεις μαζί τους. Δες με σοβαρότητα τη δική τους ματιά. Ακτινοβολεί μέσα στην απλότητα της ύπαρξης τους. Φαίνεται απαθής αλλά είναι αγριεμένη. Φαίνεται αδιάφορη αλλά επαγρυπνεί. Φαίνεται εντελώς ακίνδυνη αλλά είναι ανυπολόγιστα γενναία. 
Ο Έλληνας αγαπά τη πατρίδα του, λατρεύει τη γη του, υπερασπίζεται το πολιτισμό και την Ελευθερία του! Και εύκολα μεταμορφώνεται σε αδίστακτο τιμωρό ενώ επιφανειακά φαίνεται αξιοθρήνητο ανθρωπάκι. Βασανίζεται στη μεγάλη του φτώχια, υποφέρει από τα πολλά δεινά που του φόρτωσες, πεινά, διψά, δεν έχει να θρέψει τα παιδιά του, είναι όμως χαλκέντερος! Δεν τον υπολογίζεις; Είσαι ιστορικά αδιάβαστος! Θα το μάθεις όταν θα είναι πολύ αργά. Όταν τον βρεις αγέρωχο μπροστά σου. Και τρελά ανυποχώρητο. Κουβάλησε όσα υπεράριθμα μέσα θες, μάζεψε όλης της γης τα πλούτη για να τον ξεκάνεις. Δεν θα λυγίσει. Και στο τέλος, ακόμη και αν τον σκοτώσεις, θα διερωτάσαι πώς ο μαχόμενος ασήμαντος απέναντι σου, σαν πέσει υπέρ πατρίδος, γίνεται ξαφνικά άγγελος ζωοδότης και πρωτομάστορας που ατσαλώνει τις βασανισμένες ψυχές των σκλαβωμένων! Μη μιλάς, σίγασε… άκουσε μόνο… Αυτός ο απέραντος, βαρύς και πρωτόγνωρος για σένα γδούπος που φτάνει στα αυτιά σου δεν είναι από το άψυχο, και μικρό ίσως κορμί, που από τη σφαίρα του άρπαγα και ύπουλου δολοφόνου πέφτει στη γη. Αυτός ο εκκωφαντικός ήχος δεν είναι ο τραγικός θόρυβος του θανατηφόρου σκοινιού που τεντώνεται στο λάκκο της αγχόνης. Ούτε η θλιβερή ηχώ είναι από τα απάνθρωπα εργαλεία των βασανιστηρίων. Δεν είναι ούτε ακόμη από τη κατακομματιασμένη σάρκα που καιγόμενη από δειλών φωτιά, γέρνει και απλώνεται στο χώμα… Είναι ο βροντερός ήχος της Ελληνικής του ψυχής, που για μια μόνο στιγμή, πριν αποχωριστεί το νεκρό σώμα για να εκτιναχθεί στο ουράνιο Πάνθεον των Ηρώων, βγάζει, με απίστευτο και υπεράνθρωπο πείσμα, την τρομερή ιαχή, ΝΥΝ ΥΠΕΡ ΠΑΝΤΩΝ Ο ΑΓΩΝ! Και τότε, αυτόν θα τον γράψει η Ιστορία και το ασήμαντο και άπληστο ανθρωπάκι που ποτέ και κανείς δεν θα το θυμάται, παρά μονάχα με μέγα αποτροπιασμό και ντροπιαστική βδελυγμία, θα είσαι εσύ! 
Ξένε, όποιος και νάσαι, γίνε φίλος με τον Έλληνα! Αυτός σου έδωσε τη Δημοκρατία. Το Φώς. Το Πολιτισμό. Τις Επιστήμες, τις Τέχνες, τη Φιλοσοφία και τα Γράμματα. Υπερασπίστηκε με το δικό του αίμα την Ελευθερία ολόκληρου του κόσμου πολλές φορές. Σου έμαθε τη Θυσία και την Αγάπη. Και έτσι θα συνεχίσει! Θα ξαφνιαστείς από την φιλανθρωπία του! Θα κερδίσεις από τη μεγαλοψυχία του! Θα φωτιστείς από το πνεύμα του! Και θα νιώσεις την απέραντη ευτυχία που δίκαια αισθάνεται ο κάθε υπηρέτης του Καλού, έτσι ώστε να μπορείς να λέγεσαι ΠΟΛΙΤΙΣΜΕΝΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ! Μην ορέγεσαι όσα είναι δικά του! Μην τα βάζεις ανυπολόγιστα με την Ελληνική του ψυχή, ΜΟΙΡΑΙΑ ΕΣΥ ΘΑ ΕΙΣΑΙ Ο ΗΤΤΗΜΕΝΟΣ! 
Ξένε, σκέψου και αποφάσισε γιατί γεννήθηκες και τι πρέπει να κάνεις. Διάλεξε στρατόπεδο. Πάρε θέση μάχης. Στο προσωρινό σου πέρασμα από τη γη δυο δρόμους έχεις μπροστά σου. Ή θα υπερασπίζεσαι και να υπηρετείς σαν πανάξιο μέλος της ανθρώπινης κοινωνίας το Ανέσπερο Φώς του Πνεύματος, ή μια ζωή θα τριγυρνάς στις ξένες χώρες σαν σεσημασμένος κλέφτης και σαν απολίτιστος και μυωπικά αχόρταγος αγύρτης, μέχρι τη μέρα που και εσύ θα γεμίσεις το τάφο σου με το κολασμένο σου κορμί, συνοδευόμενο μόνο από τις άνομες πράξεις σου. Εδώ πάνω τίποτα δεν θα φέρεις μαζί σου, αυτό στο προσυπογράφω εγώ, ο Γρηγόρης Πιερή Αυξεντίου, από τη Λύση της Κύπρου…. 
(Κείμενο Π.Ο.).