Η κυβέρνηση έχει επιτύχει και με το (πολύ) παραπάνω τους δημοσιονομικούς στόχους που έχουν τεθεί από το τρίτο μνημόνιο, ενώ καλώς ή κακώς έχει προχωρήσει περισσότερες ιδιωτικοποιήσεις από οποιαδήποτε άλλη τα τελευταία εφτά χρόνια. Την ίδια ώρα, ο Π. Τόμσεν παραδέχεται ότι η ανεργία θα πέσει στην Ελλάδα στα επίπεδα προ κρίσης μετά από το 2030 και η Κρ. Λαγκάρντ πως η αύξηση των ανισοτήτων οδήγησε στο Brexit και στον Ντ. Τραμπ. Ομολόγησαν, δηλαδή, εμμέσως την αποτυχία των πολιτικών τους, με τις οποίες ταυτίζεται ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας...
Και τι έρχεται να μας πει μετά από όλα αυτά ο θλιβερός Β. Σόιμπλε; Πως η χώρα μας θα μείνει δίχως πρόγραμμα βοήθειας αν το ΔΝΤ εμμείνει στην άποψή του πως το ελληνικό χρέος δεν
είναι βιώσιμο και πως αν δεν "κουρευτεί" θα πρέπει να επιβληθούν νέα μέτρα 4,5 δισ. ευρώ σε πολίτες που έχουν χάσει ο καθένας τους ξεχωριστά ένα ΑΕΠ την εποχή των μνημονίων. Κι όλα αυτά όχι γιατί το απαιτούν η οικονομική επιστήμη ή η λογική, αλλά γιατί ο, κατά τα άλλα μεταρρυθμιστής και πολέμιος του λαϊκισμού, Β. Σόιμπλε φοβάται πως θα χάσει τις ομοσπονδιακές εκλογές τού φθινοπώρου αν πει επιτέλους την αλήθεια στο γερμανικό λαό: πως οι Έλληνες, δηλαδή, αμάρτησαν και τιμωρήθηκαν όσο κανένας άλλος λαός στη μεταπολεμική Ευρώπη γι' αυτό, δίχως η Γερμανία να είναι άμοιρη ευθυνών ή να μην έχει κερδοσκοπήσει από τα δύο μέτρα και δύο σταθμά με τα οποία χρησιμοποιεί την ηθική στη διαχείριση της ευρωπαϊκής ηγεμονίας της...
Ο Β. Σόιμπλε είναι αυτός που είναι και δεν θα αργήσει η ημέρα που η Ιστορία θα τον κρίνει πολύ αυστηρώς για το βίο και την πολιτεία του. Εκείνοι, ωστόσο, που δεν έχουν ούτε ένα ελαφρυντικό είναι όσοι συναποτελούν την εν Ελλάδι πέμπτη φάλαγγα του Γερμανού Μέτερνιχ, αυτοί που παρουσιάζονται σοϊμπλικότεροι του Β. Σόιμπλε σε ένα ρεσιτάλ εθελοδουλίας δίχως φραγμούς. Αδυνατούν να κρύβουν τη χαρά τους κάθε φορά που το ίνδαλμά τους επιτίθεται στη χώρα μας και ζητά από το λαό της ακόμα μεγαλύτερες θυσίες, επιπλέον μειώσεις μισθών και συντάξεων, αυξήσεις φόρων ή μειώσεις αφορολόγητου.
Ηδονίζονται βλέποντας τον λατρεμένο τους χιτλερίσκο να μας κουνά το δάχτυλο και να απειλεί θεούς και δαίμονες γιατί είχε το "θράσος" η κυβέρνηση να δώσει έκτακτη 13η σύνταξη στους συνταξιούχους. Πρόκειται για τους ίδιους, βεβαίως, που μέμφονταν τον Αλέξη Τσίπρα γιατί δεν είχε δώσει τη 13η σύνταξη την οποία είχε υποσχεθεί. Εκείνοι που γέμισαν το Δημόσιο με "πράσινα" και "γαλάζια παιδιά" καμώνονται τους εκσυγχρονιστές που θα απαλλάξουν τη δημόσια διοίκηση από τον κομματισμό. Τα κόμματα που με θαλασσοδάνεια, ρουσφέτια και μιντιακές εξαρτήσεις κρατήθηκαν επί δεκαετίες στην εξουσία έρχονται τώρα να μιλήσουν για "Βόρειο Κορέα" επειδή ένας από τους πιο αγαπημένους τους εκδότες εκλιπαρεί για το τομάρι του εκείνους που και τώρα θεωρεί μιάσματα...
Όλο αυτό το συνονθύλευμα κατηγορεί συχνά πυκνά για ταξικό φθόνο όσους μιλούν για κοινωνική δικαιοσύνη. Αντί να ζητά, για παράδειγμα, μια παγκόσμια συμφωνία για κατάργηση των φορολογικών παραδείσων κι ενιαίους φορολογικούς συντελεστές στην ουσία επικροτεί την ασυδοσία προτείνοντας την πολύ χαμηλή φορολόγηση της ελίτ. Το Σύνταγμα επιβάλλει στο άρθρο 4 ο καθένας να φορολογείται αναλόγως με τις δυνάμεις του, αλλά εκείνοι, οι δήθεν αμύντορες τού αστικού πολιτεύματος, στυλώνουν τα πόδια και προτείνουν η Ελλάδα να μεταβληθεί σε Βουλγαρία αντί να μειώσει τη γραφειοκρατία της και να διαμορφώσει ένα επιχειρηματικό περιβάλλον όπου δεν θα επικρατεί η υπερφορολόγηση αλλά ούτε και η αποικιοποίηση.
Αδιαφορούν αν με τη δικαιολόγηση του μεγάλου κεφαλαίου για κάθε παρανομία ή πονηριά του στην ουσία είναι εκείνοι που θεριεύουν το ταξικό μίσος. Αντί να κοιτούν το δάσος επιμένουν να αγναντεύουν αυτάρεσκα το δένδρο, επιτρέποντας στην εποχή των άκρων να γίνει ακόμα πιο ακραία...
είναι βιώσιμο και πως αν δεν "κουρευτεί" θα πρέπει να επιβληθούν νέα μέτρα 4,5 δισ. ευρώ σε πολίτες που έχουν χάσει ο καθένας τους ξεχωριστά ένα ΑΕΠ την εποχή των μνημονίων. Κι όλα αυτά όχι γιατί το απαιτούν η οικονομική επιστήμη ή η λογική, αλλά γιατί ο, κατά τα άλλα μεταρρυθμιστής και πολέμιος του λαϊκισμού, Β. Σόιμπλε φοβάται πως θα χάσει τις ομοσπονδιακές εκλογές τού φθινοπώρου αν πει επιτέλους την αλήθεια στο γερμανικό λαό: πως οι Έλληνες, δηλαδή, αμάρτησαν και τιμωρήθηκαν όσο κανένας άλλος λαός στη μεταπολεμική Ευρώπη γι' αυτό, δίχως η Γερμανία να είναι άμοιρη ευθυνών ή να μην έχει κερδοσκοπήσει από τα δύο μέτρα και δύο σταθμά με τα οποία χρησιμοποιεί την ηθική στη διαχείριση της ευρωπαϊκής ηγεμονίας της...
Ο Β. Σόιμπλε είναι αυτός που είναι και δεν θα αργήσει η ημέρα που η Ιστορία θα τον κρίνει πολύ αυστηρώς για το βίο και την πολιτεία του. Εκείνοι, ωστόσο, που δεν έχουν ούτε ένα ελαφρυντικό είναι όσοι συναποτελούν την εν Ελλάδι πέμπτη φάλαγγα του Γερμανού Μέτερνιχ, αυτοί που παρουσιάζονται σοϊμπλικότεροι του Β. Σόιμπλε σε ένα ρεσιτάλ εθελοδουλίας δίχως φραγμούς. Αδυνατούν να κρύβουν τη χαρά τους κάθε φορά που το ίνδαλμά τους επιτίθεται στη χώρα μας και ζητά από το λαό της ακόμα μεγαλύτερες θυσίες, επιπλέον μειώσεις μισθών και συντάξεων, αυξήσεις φόρων ή μειώσεις αφορολόγητου.
Ηδονίζονται βλέποντας τον λατρεμένο τους χιτλερίσκο να μας κουνά το δάχτυλο και να απειλεί θεούς και δαίμονες γιατί είχε το "θράσος" η κυβέρνηση να δώσει έκτακτη 13η σύνταξη στους συνταξιούχους. Πρόκειται για τους ίδιους, βεβαίως, που μέμφονταν τον Αλέξη Τσίπρα γιατί δεν είχε δώσει τη 13η σύνταξη την οποία είχε υποσχεθεί. Εκείνοι που γέμισαν το Δημόσιο με "πράσινα" και "γαλάζια παιδιά" καμώνονται τους εκσυγχρονιστές που θα απαλλάξουν τη δημόσια διοίκηση από τον κομματισμό. Τα κόμματα που με θαλασσοδάνεια, ρουσφέτια και μιντιακές εξαρτήσεις κρατήθηκαν επί δεκαετίες στην εξουσία έρχονται τώρα να μιλήσουν για "Βόρειο Κορέα" επειδή ένας από τους πιο αγαπημένους τους εκδότες εκλιπαρεί για το τομάρι του εκείνους που και τώρα θεωρεί μιάσματα...
Όλο αυτό το συνονθύλευμα κατηγορεί συχνά πυκνά για ταξικό φθόνο όσους μιλούν για κοινωνική δικαιοσύνη. Αντί να ζητά, για παράδειγμα, μια παγκόσμια συμφωνία για κατάργηση των φορολογικών παραδείσων κι ενιαίους φορολογικούς συντελεστές στην ουσία επικροτεί την ασυδοσία προτείνοντας την πολύ χαμηλή φορολόγηση της ελίτ. Το Σύνταγμα επιβάλλει στο άρθρο 4 ο καθένας να φορολογείται αναλόγως με τις δυνάμεις του, αλλά εκείνοι, οι δήθεν αμύντορες τού αστικού πολιτεύματος, στυλώνουν τα πόδια και προτείνουν η Ελλάδα να μεταβληθεί σε Βουλγαρία αντί να μειώσει τη γραφειοκρατία της και να διαμορφώσει ένα επιχειρηματικό περιβάλλον όπου δεν θα επικρατεί η υπερφορολόγηση αλλά ούτε και η αποικιοποίηση.
Αδιαφορούν αν με τη δικαιολόγηση του μεγάλου κεφαλαίου για κάθε παρανομία ή πονηριά του στην ουσία είναι εκείνοι που θεριεύουν το ταξικό μίσος. Αντί να κοιτούν το δάσος επιμένουν να αγναντεύουν αυτάρεσκα το δένδρο, επιτρέποντας στην εποχή των άκρων να γίνει ακόμα πιο ακραία...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου