Το γνωστό μύθο με το σκορπιό και το βάτραχο μου θυμίζουν οι χιμπαντζήδες με τα μαύρα: γνωρίζουν ότι ακραίες ενέργειες, όπως το "ντου" σε σχολείο στο Πέραμα όπου φοιτούν και προσφυγόπουλα, τους απομακρύνουν από εν δυνάμει μετριοπαθείς ψηφοφόρους τους, που είναι πρόθυμοι να πιστέψουν στην αυταπάτη μιας "πιο σοβαρής Χρυσής Αυγής"- όπως θα έλεγε κι ο Μπ. Παπαδημητρίου.
Είναι, ωστόσο, στην πολιτική φύση τους να ασχημονούν ακόμα κι αν αυτό στέκεται εμπόδιο στην ονείρωξή τους να αποκτήσουν δυναμική εξουσίας. Είναι τόσο φασίστες που δεν παραδειγματίζονται καν από ομοϊδεάτες τους όπως η Μ. Λε Πεν, η οποία έχει λειάνει το λόγο της προκειμένου να γίνει η επόμενος πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας, όσο κι αν οι λέξεις "Λε Πεν" και "Δημοκρατία" στην ίδια πρόταση διαβάζονται ειρωνικώς...
Είναι γεγονός ότι οι Έλληνες- λαός και πολιτεία- έχουν συνδράμει στην αντιμετώπιση του προσφυγικού περισσότερο ίσως από οποιονδήποτε άλλο στην Ευρώπη. Όταν οι άλλοι κλείνουν τα σύνορά τους ή θεωρούν υπερβολικό να φιλοξενήσουν έστω και 3.000 ανθρώπους η Ελλάδα, η οποία διέρχεται συν τοις άλλοις μια βαθιά οικονομική κρίση, έχει σταθεί στο ύψος της. Πουθενά, εξάλλου, ακόμα και σε ευημερούσες χώρες όπως η Γερμανία και η Ολλανδία, τα κέντρα κράτησης δεν μοιάζουν με πεντάστερα ξενοδοχεία.
Αυτό, ωστόσο, δεν σημαίνει πως λείπουν τα μελανά στίγματα, όπως, για παράδειγμα, οι ξενοδόχοι στη Λέσβο που αρνούνται να φιλοξενήσουν πρόσφυγες ή οι γονείς που δεν θέλουν τα παιδιά τους να μοιράζονται τα ίδια θρανία με προσφυγόπουλα. Επιπλέον, και το ελληνικό κράτος έχει ακόμα πολλά να κάνει για να υπερηφανεύεται για τις συνθήκες φιλοξενίας που προσφέρει σε απελπισμένους ανθρώπους...
Τι σημαίνουν όλα τα παραπάνω; Πως οφείλουμε να μην εφησυχάζουμε απέναντι στο φασιστικό κίνδυνο, πολλώ δε μάλλον όταν στις ΗΠΑ ορκίσθηκε την Παρασκευή πρόεδρος ένας μισαλλόδοξος που πιστεύει ότι ο κόσμος μπορεί να περικλειστεί με φράχτες ή όταν στη χώρα μας η πλειονότητα του πληθυσμού δεν έχει ακόμα ορθοποδήσει και είναι επιρρεπής στην κατήχηση τσαρλατάνων όπως ο Αρτ. Σώρρας. Σε αυτήν τη ζωή μόνο ο θάνατος είναι δεδομένος, ούτε η δημοκρατία ούτε οι ατομικές, πολιτικές και κοινωνικές ελευθερίες ούτε η ειρήνη κι άλλες αξίες κι αγαθά που οι μεταπολεμικές γενιές ενδεχομένως να θεωρούν ακλόνητες. Δεν αρκεί, επομένως, οι ανοιχτόμυαλοι πολίτες να καταδικάζουν τη ρατσιστική βία των χιμπαντζήδων με τα μαύρα και να παίρνουν αμυντικές θέσεις. Έχουν χρέος να βγουν στην αντεπίθεση, όχι βεβαίως με τη βία αλλά με θετικές δράσεις ενσωμάτωσης στην ελληνική κοινωνία ανθρώπων με διαφορετικές παραστάσεις που δεν ταξίδεψαν στην Ελλάδα και στην Ευρώπη για τουρισμό, αλλά για ένα καλύτερο μέλλον. Μόνο όταν ο φόβος για το διαφορετικό απομονωθεί θα αισθάνομαι πιο βέβαιος για τη δημοκρατία...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου