Αθήνα καλεί …Αθήνα: Είμαστε στην τελική ευθεία. Συνειδητοποιούμε ότι μετά από πολλά χρόνια διεκδικούμε τα πρωτεία μιας επιτυχίας ή μιας αποτυχίας; Αυτή ήταν και είναι η πολιτική μας γραμμή; Αλήθεια υπάρχει εθνική γραμμή; Ποιος την εκφράζει;
Μήπως συνειδητά ή έστω ασυνείδητα, ετεροχρονισμένα πάντως, ανακαλύπτουμε δυο χρόνια μετά το δημοψήφισμα μια νέα διχαστική συνθηματολογία;
Πηγαίνουμε λοιπόν στην Γενεύη.
Πολυμερής, πενταμερής, διεθνής, τι τέλος πάντων θα είναι αυτή η Διάσκεψη;
Πριν λίγες μέρες έγραφα ότι από την ανάγνωση της ανακοίνωσης των Ηνωμένων Εθνών για τον ορισμό της διαδικασίας του Ιανουαρίου φαινόταν ότι η Αθήνα δεν μπορούσε να μην ήταν ενήμερη. Και όμως. Εκ των υστέρων αποδείχθηκε ότι δεν ήταν.
Αυτά είναι παιχνίδια δεν είναι δυνατόν, ειδικά την στιγμή αυτή, να επιτρέπονται. Ξεκάθαρα λόγια.
Τώρα το πιο σημαντικό. Αυτό είναι το πρώτο αυτονόητο. Που πρέπει όμως να το επιδιώξουμε.
Εδώ στην Αθήνα, υπάρχει συνεννόηση και συνέργεια του πολιτικού μας συστήματος μερικές μέρες πριν από την Γενεύη;
Αλήθεια πήρε κάποιος πολιτικός αρχηγός την πρωτοβουλία να ζητήσει εμπιστευτική ενημέρωση από τον κύριο Πρωθυπουργό; Εκεί με κλειστές τις πόρτες να συζητήσουν και να συμφωνήσουν ή τουλάχιστον να συμφωνήσουν ότι μπορεί να διαφωνούν, χωρίς όμως να γίνονται δυσάρεστοι.
Επίσης, γιατί δεν παίρνει την πρωτοβουλία ο ίδιος ο Πρωθυπουργός; Το επίπεδο του κατ’ όνομα πλέον Εθνικού Συμβουλίου Εξωτερικής Πολίτικης είναι ήδη ξεπερασμένο. Ειδικά σε σχέση με το Κυπριακό. Μην ξεχνάμε ότι δεν μετέχει, από συστάσεως του, το Κ.Κ.Ε.
Αλήθεια θα συγκλιθεί ή όχι το Συμβούλιο Πολιτικών Αρχηγών υπό τον κύριο Πρόεδρο της Δημοκρατίας πριν την Διάσκεψη της Γενεύης; Ή μήπως δεν χρειάζεται; Υπάρχει κάποιος που πιστεύει ότι η δρομολόγηση μιας Συμφωνίας για την Κύπρο αφορά μόνο κάποιους μυημένους; ‘Αγνοια της πρόσφατης ιστορίας δεν συγχωρείται.
Αθήνα καλεί Άγκυρα: Μάλιστα. Θα συζητήσουμε με την Τουρκία τα ζητήματα ασφάλειας και τις εγγυήσεις.
Κατ’ αρχήν να ξεκαθαρίσω ότι δεν γνωρίζω καμία ελληνική μεταπολιτευτική κυβέρνηση που να μην έχει λάβει θέση για το ζήτημα της κατάργησης ή αναθεώρησης του καθεστώτος των εγγυήσεων.
Αυτή είναι η πραγματικότητα. Πάντοτε δε σε συνεννόηση με την Λευκωσία. Αποτελεί ίσως πλεονασμό να σημειώσω ότι η συνεννόηση προηγείται κατά κανόνα των εξαγγελιών. Η διαφορά ίσως έγκειται στο γεγονός ότι όχι σπάνια είχε προκριθεί μια πλέον διακριτική προσέγγιση. Στον τρόπο, στην διαδικασία, στον βαθμό εμπλοκής κυρίως. Όχι όμως σε σχέση με την ουσία.
Θυμάμαι ακόμη σαν να είναι σήμερα εκείνη την ‘’κεκλεισμένων των θυρών’’ διεξοδική συζήτηση που είχαμε τον Οκτώβριο του 2005 στην Νέα Υόρκη — ήμουν πρέσβης της Ελλάδος στις ΗΠΑ τότε- με τη ηγεσία της ΠΣΕΚΑ, των κορυφαίων δηλαδή στελεχών της άριστα οργανωμένης και αποτελεσματικής Κυπριακής Ομογένειας- στην Αμερική. Παρόντος μάλιστα του (τότε) Μονίμου Αντιπροσώπου της Κύπρου στα Ηνωμένα Έθνη εξαίρετου και πολύπειρου πρέσβη Ανδρέα Μαυρογιάννη.
Κλείνω την παρένθεση. Η δική μου όμως απορία είναι η εξής: εμείς οι Ελλαδίτες νιώθουμε τόσο ασφαλείς σήμερα με τη γειτονική Τουρκία;
Πάμε να συζητήσουμε και διμερώς την ασφάλεια της Κύπρου – αν έχω σωστά αποκρυπτογραφήσει την θέση μας – έχοντας εν τούτοις κατά νου ότι:
Α. Η Τουρκία σήμερα, όπως άλλωστε και χθες, διατηρεί την απειλή στρατιωτικής επέμβασης εναντίον της Ελλάδος –έτσι μεταφράζω το casus belli– ,
Β. Επιπλέον επίσημα αμφισβητεί συνολικά το καθεστώς των συνόρων μας (χερσαίων και θαλάσσιων) μέσω των ερωτηματικών που εγείρει για την Συνθήκη της Λοζάνης.
Γ. Δεν υπάρχει ούτε μια ανακοίνωση/δήλωση από ελληνικής πλευράς που να μην λαμβάνει σοβαρά υπόψη την απειλή. Πάρα τον αναγκαστικά προσεκτικό τρόπο των δικών μας απαντήσεων. Όχι από όλους, θα προσέθετα.
Περιορίζομαι σ ’αυτά.
Καλόπιστα, με ανάλυση των δεδομένων που έχω υπόψη μου, διερωτώμαι αν υπάρχει ή όχι κάποια αντίφαση στην προσέγγιση μας. Για να μην παρεξηγηθώ δεν εννοώ μόνο το σήμερα.
Πως είναι δυνατόν να μιλήσουμε για εγγυήσεις ασφάλειας στην Κύπρο την στιγμή που η ίδια η Άγκυρα διατηρεί και κάθε μέρα ενισχύει -στρατιωτικοποιεί είναι ο ακριβής ορός- το σύνολο των μονομερών διεκδικήσεων της έναντι και της Ελλάδος;
Μια νέα συμφωνία εγγυήσεων και ασφάλειας είναι δυνατόν να συναφθεί για ανεξάρτητο κράτος – μέλος του ΟΗΕ, της Ευρωπαϊκής ‘Ένωσης κλπ., με συμβαλλόμενο ένα μέρος που διατηρεί την απειλή στρατιωτικής επέμβασης σε βάρος του αλλού συμβαλλομένου;
Παραβιάζοντας έτσι το θεμελιώδες Άρθρο 2 παράγραφο 4 του Χάρτου των Ηνωμένων Εθνών;
Έχει ζητηθεί η γνωμοδότηση της Νομικής Υπηρεσίας του ΟΗΕ για το ζήτημα αυτό; Μήπως θα πρέπει να ξεκινήσουμε από αυτήν την αφετηρία;
Αθήνα καλεί Λευκωσία: Δεν μπορεί να συνεχισθεί αυτή η κατάσταση. Καθαρά και ξεκάθαρα. Δεν μπορούμε να πάμε έτσι στην Γενεύη.
Την στιγμή που απέναντι μας θα έχουμε τον ενιαίο μέτωπο Ερντογάν - Τσαβούσογλου και όλων των εν ζωή Τούρκων πολιτικών με τον κύριο Μουσταφά Ακιντζί, εμείς ακόμη και τώρα συνεχίζουμε την αποδόμηση θεσμικών πυλώνων σε Αθήνα και Λευκωσία. Νιώθω βαριά ακόμη την ευθύνη για να εξειδικεύσω με μεγαλύτερη ωμότητα.
Άλλοι το πράττουν καλύτερα. Είμαστε μόνοι μας. Το καταλαβαίνουμε;
Αν δεν σταματήσουμε τώρα τις άσκοπες και άστοχες βολές πως θα δώσουμε την μάχη της Γενεύης; Απέναντι μας το ‘’μέτωπο είναι αρραγές’’.
Εμείς;
Εύχομαι να επικρατήσει σύνεση. Ναι εύχομαι το αυτονόητο…
* Ο πρέσβης επί τιμή Αλέξανδρος Μαλλιάς, είναι συγγραφέας του βιβλίου «Οράματα και Χίμαιρες – διαδρομές ενός διπλωμάτη» (Εκδόσεις Ι. ΣΙΔΕΡΗΣ)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου